نوگرایی در شعر عباس محمود العقاد

پیوسته با تغییر در معیشت بشر، ادبیات نیز دچار تحول شده و شعر عربی از دوران تکامل آن در دوره ی جاهلی تا کنون دستخوش تحولات چشم گیری گشته و بخش عمده ی این فراز و نشیب ها به دوره ی معاصر بر می گردد که به دنبال پیشرفت های علمی و صنعتی و هنری غرب ایجاد شد. عقاد (1889-1964 م) یکی از شاعرانی است که در این تحولات ادبی سهم به سزایی داشته و با نوگرایی در ساختار شعر و مضامین آن به تسریع این روند کمک نموده است. وی توانسته با تنوع بخشی در قوافی و به کارگیری از قوالب و فرم های نوین دست به ابتکار زده و راه نوآوری را برای شاعران جوان، هموارتر نماید. و همچنین با دعوت به وحدت ارگانیک، توانست شعر را از پراکنده گویی و گسستگی اجزا رهانده و به هدف والای آن که پرداختن به وحدت وجود و هستی است نزدیک ساخته و ساختار شعر را به بدن جانداری مبدل کند که به سوی کمال رشد می کند. از سویی دیگر وی با انعکاس موضوعات اجتماعی توانست، دغدغه ها و واقعیت های زندگی مردم را به تصویر کشیده و با شگفت انگیزی تمام به مضمون پردازی از کوچکترین عناصر زندگی دست بزند و مضامین اشعارش را متفاوت از اشعار دیگران سازد. لذا مجموعه ی این دلایل ما را بر آن داشت که به بررسی انواع نوگرایی در شعر عقاد بپردازیم. کلید واژه ها: عقاد، نوگرایی در ساختار، نوگرایی در مضامین، وحدت ارگانیک